ရွင္ျပဳျခင္းသည္ ေထရ၀ါဒ ဗုဒၶဘာသာလူမ်ဳိးတိုင္း ရင္၀ယ္ျဖစ္ေသာ သားေယာကၤ်ားေလးကို အခ်ိန္အခါ အရြယ္ေရာက္လာလွ်င္ သကၤန္း ၀တ္ေပးျခင္းျဖစ္သည္။
၂။ သာသနာ့အေမြခံ သာသနာ့ဒါယကာျဖစ္လိုျခင္း။
၃။ ဆြမ္း၊ သကၤန္း၊ ေက်ာင္း၊ ေဆး ဟူေသာပစၥည္းေလးပါး ဒါယကာျဖစ္လိုျခင္း။
၄။ သာသနာျပဳ ပုဂၢိဳလ္ျဖစ္လိုျခင္း။
၂။ သကၤန္းဆီးျခင္း
၃။ သရဏဂံုေဆာက္တည္ျခင္း
သကၤန္းေတာင္းရာတြင္ "အရွင္ဘုရား အလံုးစံုေသာ သံသရာ၀ဋ္ဆင္းရဲမွ လြတ္ေျမာက္ရာ နိဗၺန္ကို မ်က္ေမွာက္ျပဳပါရျခင္း အက်ိဳးငွာ အရွင္ဘုရား၏ လက္၌ရွိေသာ ထိုသကၤန္းကို ေပးေတာ္မူ၍ တပည့္ေတာ္ကို သနားေစာင့္ေရွာက္ ခ်ီးျမွင့္ေသာအားျဖင့္ ရွင္သာမေဏျပဳေပးေတာ္မူပါဘုရား" ဟုဆိုရပါမည္။
သကၤန္း၀တ္ရာတြင္ ဆရာဘုန္းေတာ္ၾကီးကိုယ္တိုင္ကျဖစ္ေစ၊ ဘုန္းေတာ္ၾကီးမွ ေစခိုင္းခံရသူေမာင္ရွင္ေလာင္းအား သကၤန္း၀တ္ေပးႏိုင္ပါသည္။ ေမာင္ရွင္ေလာင္းကိုယ္တိုင္လည္း ၀တ္လို႔ရပါသည္။
ရွင္ျပဳမဂၤလာဆင္ႏႊဲသည့္အခါတြင္ (၁) ရွင္သာမေဏစစ္စစ္ျဖစ္ရန္ ၊ (၂) ရွင္သာမေဏ စစ္စစ္ျဖစ္ျပီးလွ်င္လည္း ဆယ္ပါးသီလ၊ လိင္ဆယ္ပါး၊ ဒဏ္ဆယ္ပါး၊ ေသခိယ-၇၅ပါး၊ ခႏၶက၀တ္ (၁၄) ပါးစေသာ ရွင္က်င့္၀တ္ကို သိရွိလိုက္နာရြတ္ဆိုႏိုင္ရန္ ေမာင္ရွင္ေလာင္းအား ဘုန္းေတာ္ၾကီးေက်ာင္းသို႔ အနည္းဆံုး ရက္သတၱပတ္ တပတ္ၾကိဳတင္ပို႔ကာ သင္ၾကားသင့္ပါသည္။ မိဘမ်ားမွ အမြန္အျမတ္ထားျပီး ရွင္ျပဳေပးျခင္းကို အႏွစ္သာရရွိသည့္ သာသနာျပဳရွင္ျပဳျဖစ္ရန္ ရွင္သာမေဏတိုင္းမွ ရွင္က်င့္၀တ္မ်ားကို လိုက္နာရပါမည္။
၂။ လွဴဒါန္းျခင္းသည္ ပစၥဳပၸန္တမလြန္ ေကာင္းက်ဳိးခ်မ္းသာကို ရည္မွန္း၍ ဒါနသာသနာကို ထူေထာင္ျခင္းျဖစ္သည္။
“ရွင္ျပဳျခင္းက ပဓါန၊ လွဴဒါန္းျခင္းက သာမည” ရွင္ျပဳျခင္းသည္ ဒါနျပဳျခင္းထက္ အဆမ်ားစြာပုိ၍ သာလြန္ျမင့္ျမတ္သည္။ရွင္သာမေဏအျဖစ္သုိ႔ တင္ေျမွာက္ရာတြင္ သရဏဂုံကို ပီပီသသ မရြတ္ဆုိတတ္လွ်င္ ရွင္မျဖစ္ပါ၊ ရွင္၀တ္ျပီးေနာက္ ရွင္က်င့္၀တ္မ်ား ႏွင့္အညီ ေလးေလးစားစား မေနထုိင္လွ်င္လည္း အက်ဳိးေက်းဇူးမၾကီးပါ။ ရွင္ျပဳျခင္းကိစၥ ေအာင္ျမင္ေပါက္ ေျမာက္ရန္အတြက္-
(၁) ဥပဇၥ်ာယ္ဆရာေကာင္းထံ ခ်ဥ္းကပ္၍ ဩ၀ါဒခံယူျခင္း၊
(၂) သကၤန္းေတာင္း၊ လိင္ဒဏ္၊ ေသခိယ၊ ပစၥေ၀ကၡဏာ၊ ခႏၶက၀တ္ တုိ႔ကို သင္ယူျပီး သရဏဂုံ ပီပီသသ ရြတ္ဆုိတတ္ေအာင္ ေလ့က်င့္ထားျခင္း၊
(၃) သကၤန္း၊ သပိတ္၊ ပရိကၡရာ တုိ႔ကို ဓမၼကံႏွင့္ ေလ်ာ္ညီေအာင္ ၀ယ္ျခမ္း စီမံထားျခင္း တုိ႔ကို ၾကဳိတင္ေဆာင္ရြက္ထားသင့္သည္။
ရွင္ျပဳပဲြသမိုင္းအစ
ဘုရားရွင္သည္ ဘုရားအျဖစ္ေရာက္ရွိျပီး တစ္ႏွစ္ေျမာက္သည့္အခ်ိန္တြင္ ေမြးရာဇာတိ ကပိလ၀တ္ေနျပည္ေတာ္သို႔ ၾကြေရာက္သီတင္းသံုးေတာ္မူပါတယ္။ တစ္ရက္တြင္ ယေသာ္ဓရာမိဘုရားက သားေတာ္ရာဟုလာကို ဘုရားရွင္ထံ အေမြေတာင္းခိုင္းပါသည္။ သားေတာ္ရာဟုလာမွ ဘုရားရွင္ထံအေမြေတာင္းသည့္ အခါတြင္ ဘုရားရွင္က " သာရိပုတၱရာ ရာဟုလာကို ရွင္ျပဳေပးလိုက္ပါလို႔ ေစခိုင္းေတာ္မူပါသည္။ ရွင္သာရိပုတၱရာရဟႏၱာအရွင္ျမတ္ၾကီးမွ မည္သို႔ရွင္ျပဳေပးရမလဲဟု ေမးေလွ်ာက္တဲ့အခါ ဘုရားရွင္က ရဟန္းအေပါင္းကို စုေ၀းေစျပီး "ရဟန္းတို႔ သရဏဂံုသံုးပါးနဲ႔ ရွင္သာမေဏျပဳေပးဖို႔ ငါဘုရားခြင့္ျပဳေတာ္မူပါတယ္လို႔ မိန္႔ေတာ္မူပါတယ္။ရွင္ျပဳႏိုင္သည္႔အရြယ္
အသက္တစ္ဆယ့္ငါးႏွစ္ျပည့္သူကိုသာ ရွင္ျပဳေပးရန္ ဘုရားရွင္မွ မိန္႔ဆိုေတာ္မူေၾကာင္း ၀ိနည္းမဟာ၀ါပါဠိေတာ္တြင္ပါရွိပါသည္။ သို႔ရာတြင္မိဘမ်ားကြယ္လြန္သြားသျဖင့္ ခိုကိုးရာမဲ့ေနေသာ ကေလးငယ္ႏွစ္ဦးကိုသာသနာ့ေဘာင္အတြင္းသို႔ သြတ္သြင္းခ်င္၍ ညီေတာ္အာနႏၵာမေထရ္က ဘုရားရွင္ထံသို႔ေလွ်ာက္ထားေသာအခါ အသက္တစ္ဆယ့္ ငါးႏွစ္မျပည့္ေသးေသာ္လည္း မိမိေရွ႕တြင္ခ်ထားေသာဆြမ္းကို က်ီးမလာေအာင္ ေျခာက္လွန္႔ႏိုင္ခဲ့လွ်င္ ဒီသူငယ္ကို ရွင္ျပဳေပးႏိုင္တယ္လို႔ ထပ္ဆင့္သတ္မွတ္ေတာ္ မူခဲ့ပါတယ္။ရည္ရြယ္ခ်က္
၁။ အလံုးစံုေသာသံသရာ ၀ဋ္ဆင္းရဲတြင္းမွ လြတ္ေျမာက္လိုျခင္း။၂။ သာသနာ့အေမြခံ သာသနာ့ဒါယကာျဖစ္လိုျခင္း။
၃။ ဆြမ္း၊ သကၤန္း၊ ေက်ာင္း၊ ေဆး ဟူေသာပစၥည္းေလးပါး ဒါယကာျဖစ္လိုျခင္း။
၄။ သာသနာျပဳ ပုဂၢိဳလ္ျဖစ္လိုျခင္း။
အဓိကလုပ္ငန္းၾကီး (၃) ရပ္
၁။ ဆံရိတ္ျခင္း (၀ါ) ဆံခ်ျခင္း၂။ သကၤန္းဆီးျခင္း
၃။ သရဏဂံုေဆာက္တည္ျခင္း
ဆံရိတ္ျခင္း (၀ါ) ဆံခ်ျခင္း
ေမာင္ရွင္ေလာင္း ဦးေခါင္းမွ ဆံပင္ကိုရိတ္သည့္အခါ အိမ္မွာကတည္းက ရိတ္လို႔ ရပါသည္။ သို႔ရာတြင္ ေက်ာင္းတြင္ရိတ္ပါက ေက်ာင္းတိုက္တြင္းရွိ သံဃာေတာ္မ်ားကို ဆံရိတ္မည့္အေၾကာင္းခြင့္ပန္ၾကားျပီးမွ ရိတ္ရမည္ဟု ေရႊပန္းတိမ္သည္သားအား အေၾကာင္းျပဳ၍ ဘုရားရွင္မွ ၀ိနည္းႏွင့္ ပညတ္ေတာ္မူခဲ့ပါသည္။သကၤန္းဆီးျခင္း
သကၤန္းဆီးျခင္း၊ သကၤန္းေတာင္းျခင္း၊ သကၤန္း၀တ္ျခင္း ဟုလုပ္ငန္းသံုးရခုရွိပါသည္။ ပါဠိႏွင့္စိမ္းေနလွ်င္ ျမန္မာဘာသာႏွင့္ရြတ္ဆိုျခင္း၊ အာရံုျပဳျခင္းတို႔ျဖင့္ ေလွ်ာက္ထားႏိုင္ပါသည္။ ရွင္ေလာင္းမွ ဥပဇၥ်ယ္ဆရာဘုန္းၾကီး ေရွ႔တြင္ေဆာင့္ေၾကာင့္ထိုင္ျပီး မိမိ၀တ္မည့္သကၤန္းကို လက္အုပ္ခ်ီျပီး သကၤန္းကပ္ရာတြင္ "အရွင္ဘုရား အလံုးစံုေသာ သံသရာ၀ဋ္ဆင္းရဲမွ လြတ္ေျမာက္ရာ နိဗၺန္ကိုမ်က္ေမွာက္ျပဳပါရျခင္းအက်ိဳးငွာ တပည့္ေတာ္၏ လက္၌ရွိေသာ ဤသကၤန္းကို ယူေတာ္မူ၍ တပည့္ေတာ္အား သနားေစာင့္ေရွာက္ခ်ီးျမွင့္ေသာအားျဖင့္ ရွင္သာမေဏ ျပဳလုပ္ေပးေတာ္မူပါ ဘုရား" ဟုဆိုျပီး သကၤန္းကို ဆရာလက္အပ္ရပါသည္။သကၤန္းေတာင္းရာတြင္ "အရွင္ဘုရား အလံုးစံုေသာ သံသရာ၀ဋ္ဆင္းရဲမွ လြတ္ေျမာက္ရာ နိဗၺန္ကို မ်က္ေမွာက္ျပဳပါရျခင္း အက်ိဳးငွာ အရွင္ဘုရား၏ လက္၌ရွိေသာ ထိုသကၤန္းကို ေပးေတာ္မူ၍ တပည့္ေတာ္ကို သနားေစာင့္ေရွာက္ ခ်ီးျမွင့္ေသာအားျဖင့္ ရွင္သာမေဏျပဳေပးေတာ္မူပါဘုရား" ဟုဆိုရပါမည္။
သကၤန္း၀တ္ရာတြင္ ဆရာဘုန္းေတာ္ၾကီးကိုယ္တိုင္ကျဖစ္ေစ၊ ဘုန္းေတာ္ၾကီးမွ ေစခိုင္းခံရသူေမာင္ရွင္ေလာင္းအား သကၤန္း၀တ္ေပးႏိုင္ပါသည္။ ေမာင္ရွင္ေလာင္းကိုယ္တိုင္လည္း ၀တ္လို႔ရပါသည္။
သရဏဂံုေဆာက္တည္ျခင္း
သရဏဂံုေဆာက္တည္ျခင္းသည္ ရွင္ျပဳမဂၤလာတစ္ခုလံုး၏ ပဓာနအက်ဆံုးျဖစ္ပါသည္။ သရဏဂံုသည္ ဗုဒၶသာသနာေတာ္၏ ပႏၷက္လည္းျဖစ္သည္။ ဗုဒၶံ သရဏံ ဂစၧာမိ၊ ဓမံၼသရဏံ ဂစၧာမိ ၊ သံဃံ သရဏံ ဂစၧာမိ ဟုဆိုအပ္ေသာ သရဏဂံု (၃) ပါးကို ဆရာဘုန္းၾကီးႏွင့္ တပည့္ေမာင္ရွင္ေလာင္းတို႔သည္ ဌာန္ကရိုဏ္းက်က် ပီပီသသျဖင့္ ရြတ္ဆိုျပီး ဆံုးသြားလွ်င္ ရွင္သာမေဏစစ္စစ္ ျဖစ္သြားပါသည္။ရွင္ျပဳမဂၤလာဆင္ႏႊဲသည့္အခါတြင္ (၁) ရွင္သာမေဏစစ္စစ္ျဖစ္ရန္ ၊ (၂) ရွင္သာမေဏ စစ္စစ္ျဖစ္ျပီးလွ်င္လည္း ဆယ္ပါးသီလ၊ လိင္ဆယ္ပါး၊ ဒဏ္ဆယ္ပါး၊ ေသခိယ-၇၅ပါး၊ ခႏၶက၀တ္ (၁၄) ပါးစေသာ ရွင္က်င့္၀တ္ကို သိရွိလိုက္နာရြတ္ဆိုႏိုင္ရန္ ေမာင္ရွင္ေလာင္းအား ဘုန္းေတာ္ၾကီးေက်ာင္းသို႔ အနည္းဆံုး ရက္သတၱပတ္ တပတ္ၾကိဳတင္ပို႔ကာ သင္ၾကားသင့္ပါသည္။ မိဘမ်ားမွ အမြန္အျမတ္ထားျပီး ရွင္ျပဳေပးျခင္းကို အႏွစ္သာရရွိသည့္ သာသနာျပဳရွင္ျပဳျဖစ္ရန္ ရွင္သာမေဏတိုင္းမွ ရွင္က်င့္၀တ္မ်ားကို လိုက္နာရပါမည္။
ေၾကြးတင္ကၽြန္ျဖစ္ ရွင္သာမေဏမျဖစ္
ဗုဒၶဘာသာ၀င္ျမန္မာတုိ႔၏ အစဥ္အလာ ဓေလ့တစ္ခုမွာ သားရွင္ျပဳရာတြင္ အိတ္သြန္ဖာေမွာက္ ေအာတုိက္၍ လွဴဒါန္းျခင္း ျဖစ္သည္။ မိမိတုိ႔၏ ေငြအင္အားထက္ ေက်ာ္လြန္၍ သားငယ္ကို မင္းေျမာက္တန္ဆာ ဆင္ျမန္းေပးကာ အဘိသိက္သြန္း၍ ျမင့္ျဖင့္လွည့္ျခင္း၊ ျမိဳ႕မ်ား၌ ေမာ္ေတာ္ကားျဖင့္လွည့္လည္ျခင္း၊ လူအေျမာက္အျမား ဖိတ္ၾကားျပီး ေကၽြးေမြးျခင္း၊ မ႑ပ္ ေဆာက္၍ ဆုိင္း၀ုိင္း, အဆုိေတာ္ တုိ႔ျဖင့္ ဧည့္ခံျခင္း၊ အသံခ်ဲ႕စက္ငွားရမ္း၍ တစ္ရပ္ကြက္လုံး ဆူညံသြားေအာင္ သီခ်င္းမ်ားဖြင့္ျခင္း၊ ပဓါနအလွဴထက္ ပကာသနအမႈတုိ႔ျဖင့္ ေငြသုံးျဖဳန္းျခင္း စသည္တုိ႔ကို ေကာင္းသည္ လိုအပ္သည္ထင္၍ သူ႔ထက္ငါ မသာရင္ေတာင္ မနိမ့္က်ေအာင္လုပ္မည္ဟု အားခဲကာ လုပ္ေဆာင္ေနၾက၏။အခ်ဳိ႕လယ္သမားတုိ႔က လွည္းကိုေရာင္း၊ ႏြားကိုေရာင္း၊ လယ္ကို ေပါင္ႏွံကာ ရွင္ျပဳအလွဴကို ျပဳလုပ္ၾကသျဖင့္ လယ္လုပ္ ကိရိယာမ်ားလည္းသုဥ္း၊ လယ္ေပါင္လည္းဆုံးရႈံး၍ ေၾကြတင္ကၽြန္ျဖစ္ရသည့္ အေျခသုိ႔ ဆုိက္ေရာက္ၾကရသည္။ လြတ္လပ္ေရး မရမီက ခ်စ္တီးကုလား သူေဌးတုိ႔ထံ သမီးပါအပ္ႏွံ၍ ကၽြန္အျဖစ္ခံခဲ့ၾကရသည္ကို ဆင္ျခင္ေအာက္ေမ့ သင္ၾကပါသည္။ သာရွင္ျပဳျခင္းႏွင့္ လွဴဒါန္းျခင္းတုိ႔သည္ သီးျခားကိစၥႏွစ္ရပ္ ျဖစ္သည္ကို သေဘာေပါက္ထားသင့္ပါသည္။
၁။ ရွင္ျပဳျခင္းသည္ မိမိသားငယ္အား သာသနာ့အေမြကိုခံယူေစျပီး ရွင္သာမေဏတုိ႔၏ သီလႏွင့္ က်င့္၀တ္ကို ေစာင့္ထိန္းေစျခင္းျဖင့္ သီလသာသနာကို ထူေထာင္ျခင္းျဖစ္သည္။၂။ လွဴဒါန္းျခင္းသည္ ပစၥဳပၸန္တမလြန္ ေကာင္းက်ဳိးခ်မ္းသာကို ရည္မွန္း၍ ဒါနသာသနာကို ထူေထာင္ျခင္းျဖစ္သည္။
“ရွင္ျပဳျခင္းက ပဓါန၊ လွဴဒါန္းျခင္းက သာမည” ရွင္ျပဳျခင္းသည္ ဒါနျပဳျခင္းထက္ အဆမ်ားစြာပုိ၍ သာလြန္ျမင့္ျမတ္သည္။ရွင္သာမေဏအျဖစ္သုိ႔ တင္ေျမွာက္ရာတြင္ သရဏဂုံကို ပီပီသသ မရြတ္ဆုိတတ္လွ်င္ ရွင္မျဖစ္ပါ၊ ရွင္၀တ္ျပီးေနာက္ ရွင္က်င့္၀တ္မ်ား ႏွင့္အညီ ေလးေလးစားစား မေနထုိင္လွ်င္လည္း အက်ဳိးေက်းဇူးမၾကီးပါ။ ရွင္ျပဳျခင္းကိစၥ ေအာင္ျမင္ေပါက္ ေျမာက္ရန္အတြက္-
(၁) ဥပဇၥ်ာယ္ဆရာေကာင္းထံ ခ်ဥ္းကပ္၍ ဩ၀ါဒခံယူျခင္း၊
(၂) သကၤန္းေတာင္း၊ လိင္ဒဏ္၊ ေသခိယ၊ ပစၥေ၀ကၡဏာ၊ ခႏၶက၀တ္ တုိ႔ကို သင္ယူျပီး သရဏဂုံ ပီပီသသ ရြတ္ဆုိတတ္ေအာင္ ေလ့က်င့္ထားျခင္း၊
(၃) သကၤန္း၊ သပိတ္၊ ပရိကၡရာ တုိ႔ကို ဓမၼကံႏွင့္ ေလ်ာ္ညီေအာင္ ၀ယ္ျခမ္း စီမံထားျခင္း တုိ႔ကို ၾကဳိတင္ေဆာင္ရြက္ထားသင့္သည္။
သကၤန္းပရိကၡရာ ၀ယ္ျခမ္းျခင္းသည္ မြန္ျမတ္သည့္ ဒါနေကာင္းမႈ ျဖစ္ပါသည္။ ရွင္ျပဳရာတြင္ ဤဒါနေကာင္းမႈသာလွ်င္ ပဓါနလိုအပ္ပါသည္။ သကၤန္းပရိကၡရာသစ္အတြက္ ေငြေၾကးမတတ္နုိင္လွ်င္လည္း ဘုန္းၾကီးေက်ာင္းသုိ႔ ေငြတတ္နုိင္သမွ် လွဴဒါန္းျပီး ေက်ာင္းထုိင္ဆရာေတာ္ထံမွ သကၤန္းပရိကၡရာအေဟာင္းမ်ားကို ရယူနုိင္ပါသည္။ ျမတ္စြာဘုရားသည္ မိမိ၏ တစ္ဦးတည္းေသာ ရင္ေသြးျဖစ္သည့္ ရာဟုလာကို ရွင္သာမေဏျပဳေစရာတြင္ မည္သည့္အလွဴအတန္း ပကာသနကိုမွ် မျပဳလုပ္ေခ်။ အရွင္သာရိပုတၱရာက ရာဟုလာ၏ ဦးေခါင္းကို ရိတ္၍ သာေမဏ၀တ္ေပးျခင္းျဖင့္ ရွင္ျပဳျခင္းကိစၥ ျပီးစီးသြားေပေတာ့သည္။ မဟာဂႏၶာရုံဆရာေတာ္ အရွင္ဇနကာဘိ၀ံသက “အနာဂတ္ သာသနာေရး” စာအုပ္တြင္ “သားရွင္ျပဳ အလွဴမဂၤလာျပဳျပင္ေရး” အေၾကာင္းကို ဤသုိ႔ ေရးသားထား၏-
“သားရွင္ျပဳကိစၥ၌ ဂုဏ္သေရရွိ လူၾကီးလူေကာင္းတုိ႔ကို ဖိတ္၍ ေကၽြးေမြးေလ့ရွိၾက၏။ ထုိလူၾကီးလူေကာင္းတုိ႔သည္ ထုိကဲ့သုိ႔ အစားအစာကို စားေနက်ျဖစ္၏။ အလွဴရွင္က ဖိတ္လို႔သာ အားနာ၍ (မသြားေကာင္းသျဖင့္) သြားရသည္။ မိမိအိမ္မွာ (ရုံးမွာ) အလုပ္ကိစၥတန္းလန္းႏွင့္ မအားလပ္ၾက။ ေကၽြးေမြးရာ၌ ကုန္ေသာ ေငြလည္း မနည္းလွ၊ စားရသူတုိ႔ကလည္း အားနာပါးနာႏွင့္ မလႊဲသာလို႔ လာၾကရာ၀ယ္ အဘယ္မွာ ကုသုိလ္ထုပ္ၾကီး ရနုိင္ပါမည္နည္း။ ထုိအေပၚမွာ ဂုဏ္ေဖာ္ခ်င္ေသာ (ပကာသနအကုသုိလ္ ေလာဘစိတ္ ကေလး) ပါလိုက္ေခ်ေသး၏။“ဘုန္းၾကီးပင့္ရာမွာလည္း ပင့္ရုိးပင့္စဥ္မပါလွ်င္ မေကာင္းေသာ ဘုန္းၾကီးေပါင္း မ်ားစြာကိုပင့္ရျပန္၏။ ထုိဘုန္းၾကီးမ်ားသည္ ပရိယတ္ ပဋိပတ္ အလုပ္ပ်က္ၾကရ၏။ ေနာက္ပါေက်ာင္းသားတုိ႔လည္း စာသင္ ပ်က္ၾကရ၏။ သုိ႔ျဖစ္၍ ရာေပါင္းေထာင္ေသာင္းမ်ားစြာ အကုန္အက်ခံ၍ ျပဳၾကရေသာ သားရွင္ျပဳ သမီးနားသ အလွဴဒါနၾကီးသည္ အဘယ္နည္းျဖင့္ သာသနာကို အားေပးရာေရာက္ေတာ့မည္နည္း။ “အလွဴဒါယကာတစ္ေယာက္သည္ ကူေငြမ်ားကို ေမွ်ာ္လင့္ျပီး အလွဴၾကီးကို ခမ္းခမ္းနားနား မြမ္းမံျပင္ဆင္၍ထား၏။ ကုန္ေငြႏွင့္ အကူရေသာေငြမွာ ေမွ်ာ္လင့္ခ်က္အတုိငိ္း ျဖစ္မလာေသာအခါ တရားကိုပင္ ေျဖာင့္ေျဖာင့္မနာနုိင္ေအာင္ ျဖစ္သြား၏ ။ “ပရိတ္ရြတ္တာကိုလည္း စိတ္မ၀င္စားနုိင္၊ ေဟာေျပာေသာတရား ကိုလည္း အာရုံမျပဳနုိင္ေတာ့ဘဲ စိတ္ေတြ ကေယာင္ေခ်ာက္ခ်ားျဖစ္ေနေတာ့၏။ တရားဆုံးလို႔ ဆုံးမွန္းမသိ၊ ေဘးလူေတြက အမွ်ေ၀လိုက္ အမွ်ေ၀လိုက္လို႔ ေျပာသည့္အခါ သတိရျပီး ကပ်ာကယာ “ေသာက္က်ဳိးနည္းပါျပီးဗ်ဳိ႕” လို႔ ႏႈတ္က ထြက္သြားရွာသတဲ့။” အမတ္ၾကီးဦးေပၚဦးကလည္း “ယမမင္းထံ အစစ္ခံသံေပါက္” ထဲတြင္ သားရွင္ျပဳအလွဴႏွင့္ပတ္သက္၍ ဤသုိ႔ေကာက္ခ်က္ခ်ျပထား၏-
၁။ သားၾကီးရွင္ျဖစ္၊ ကၽြန္ေတာ္စစ္၊ ၫွစ္၍လွဴခံတယ္။
၂။ ကြမ္း, ေဆး, လက္ဖက္၊ ဆီစက္စက္၊ ၀တ္ႏွင့္ ၾကက္သား ေကၽြးခဲ့တယ္။
၃။ သည္ကိုဟုိကုိ၊ ၾကြပါဆုိ၊ ဗ်ဳိဗ်ာမစဲ ေခၚခဲ့တယ္။
၄။ ကၽြန္ေတာ္အလွဴ၊ ေၾကြးေတြပူ၊ ေငြကူရဘိ ေမွ်ာ္မိတယ္။
၅။ ကူေငြႏွင့္သာ၊ ငါလွဴတာ၊ ေထမိပါရင္ ေတာ္ေရာ့မယ္။
၆။ ပရိကၡရာ၊ ည့ံလွစြာ၊ ဖုိးခ်ဳိတာမွ၀ယ္လွဴတယ္။
ပဓါနျဖစ္သည့္ပရိကၡရာတြင္ ေငြခ်ဳိထား၍ ပကာသနျဖစ္သည့္ ၀တ္သားၾကက္သားတြင္ ေငြစရံၾကဳိေပး၍ မွာၾကသည္။ အသားေပၚသူ တုိ႔ကလည္း အလွဴရက္ေရာက္မွ ၀က္ၾကက္တုိ႔ကို ေလာေလာလတ္လတ္သတ္ျဖတ္ျပီး အသားကို လာပုိ႔သည္။ ကုသုိလ္က တစ္ပဲ ငရဲက တစ္ပိႆာဟု ဆုိရမည့္ မိႆက အလွဴမ်ဳိးျဖစ္သည္။ အလွဴရက္ျပီးေသာအခါ၌လည္း ေၾကြးတင္က်န္ရစ္သျဖင့္ စိတ္ညစ္ဆင္းရဲကာ ပရေစတနာ ပ်က္ရေတာ့သည္။ သုိ႔အတြက္ ပုဗၺ, မုဥၥ, ပရဟူေသာ ေစတနာသုံးတန္ အဂၤ ါ မစုံလင္သည့္အတြက္ အလွဴ အက်ဳိးမွာ မဖြံ႕ျဖဳိး မၾကီးက်ယ္ေတာ့ေခ်။ လက္ငင္းဘ၀၌ပင္ ေၾကြးတင္ကၽြန္ ျဖစ္ခံရ၍ အရႈံးၾကီးဆုံးရႈံးရပါေတာ့သည္။ “ပ်က္အစဥ္ ျပင္ခဏ” ဟူသည္ႏွင့္အညီ မွားယြင္းသည့္ အစဥ္အလာကို ဖယ္ရွား၍ အက်ဳိးမ်ားမည့္ အစဥ္ အလာသစ္ကို ထူေထာင္သင့္ၾကပါသည္။
“သားရွင္ျပဳကိစၥ၌ ဂုဏ္သေရရွိ လူၾကီးလူေကာင္းတုိ႔ကို ဖိတ္၍ ေကၽြးေမြးေလ့ရွိၾက၏။ ထုိလူၾကီးလူေကာင္းတုိ႔သည္ ထုိကဲ့သုိ႔ အစားအစာကို စားေနက်ျဖစ္၏။ အလွဴရွင္က ဖိတ္လို႔သာ အားနာ၍ (မသြားေကာင္းသျဖင့္) သြားရသည္။ မိမိအိမ္မွာ (ရုံးမွာ) အလုပ္ကိစၥတန္းလန္းႏွင့္ မအားလပ္ၾက။ ေကၽြးေမြးရာ၌ ကုန္ေသာ ေငြလည္း မနည္းလွ၊ စားရသူတုိ႔ကလည္း အားနာပါးနာႏွင့္ မလႊဲသာလို႔ လာၾကရာ၀ယ္ အဘယ္မွာ ကုသုိလ္ထုပ္ၾကီး ရနုိင္ပါမည္နည္း။ ထုိအေပၚမွာ ဂုဏ္ေဖာ္ခ်င္ေသာ (ပကာသနအကုသုိလ္ ေလာဘစိတ္ ကေလး) ပါလိုက္ေခ်ေသး၏။“ဘုန္းၾကီးပင့္ရာမွာလည္း ပင့္ရုိးပင့္စဥ္မပါလွ်င္ မေကာင္းေသာ ဘုန္းၾကီးေပါင္း မ်ားစြာကိုပင့္ရျပန္၏။ ထုိဘုန္းၾကီးမ်ားသည္ ပရိယတ္ ပဋိပတ္ အလုပ္ပ်က္ၾကရ၏။ ေနာက္ပါေက်ာင္းသားတုိ႔လည္း စာသင္ ပ်က္ၾကရ၏။ သုိ႔ျဖစ္၍ ရာေပါင္းေထာင္ေသာင္းမ်ားစြာ အကုန္အက်ခံ၍ ျပဳၾကရေသာ သားရွင္ျပဳ သမီးနားသ အလွဴဒါနၾကီးသည္ အဘယ္နည္းျဖင့္ သာသနာကို အားေပးရာေရာက္ေတာ့မည္နည္း။ “အလွဴဒါယကာတစ္ေယာက္သည္ ကူေငြမ်ားကို ေမွ်ာ္လင့္ျပီး အလွဴၾကီးကို ခမ္းခမ္းနားနား မြမ္းမံျပင္ဆင္၍ထား၏။ ကုန္ေငြႏွင့္ အကူရေသာေငြမွာ ေမွ်ာ္လင့္ခ်က္အတုိငိ္း ျဖစ္မလာေသာအခါ တရားကိုပင္ ေျဖာင့္ေျဖာင့္မနာနုိင္ေအာင္ ျဖစ္သြား၏ ။ “ပရိတ္ရြတ္တာကိုလည္း စိတ္မ၀င္စားနုိင္၊ ေဟာေျပာေသာတရား ကိုလည္း အာရုံမျပဳနုိင္ေတာ့ဘဲ စိတ္ေတြ ကေယာင္ေခ်ာက္ခ်ားျဖစ္ေနေတာ့၏။ တရားဆုံးလို႔ ဆုံးမွန္းမသိ၊ ေဘးလူေတြက အမွ်ေ၀လိုက္ အမွ်ေ၀လိုက္လို႔ ေျပာသည့္အခါ သတိရျပီး ကပ်ာကယာ “ေသာက္က်ဳိးနည္းပါျပီးဗ်ဳိ႕” လို႔ ႏႈတ္က ထြက္သြားရွာသတဲ့။” အမတ္ၾကီးဦးေပၚဦးကလည္း “ယမမင္းထံ အစစ္ခံသံေပါက္” ထဲတြင္ သားရွင္ျပဳအလွဴႏွင့္ပတ္သက္၍ ဤသုိ႔ေကာက္ခ်က္ခ်ျပထား၏-
၁။ သားၾကီးရွင္ျဖစ္၊ ကၽြန္ေတာ္စစ္၊ ၫွစ္၍လွဴခံတယ္။
၂။ ကြမ္း, ေဆး, လက္ဖက္၊ ဆီစက္စက္၊ ၀တ္ႏွင့္ ၾကက္သား ေကၽြးခဲ့တယ္။
၃။ သည္ကိုဟုိကုိ၊ ၾကြပါဆုိ၊ ဗ်ဳိဗ်ာမစဲ ေခၚခဲ့တယ္။
၄။ ကၽြန္ေတာ္အလွဴ၊ ေၾကြးေတြပူ၊ ေငြကူရဘိ ေမွ်ာ္မိတယ္။
၅။ ကူေငြႏွင့္သာ၊ ငါလွဴတာ၊ ေထမိပါရင္ ေတာ္ေရာ့မယ္။
၆။ ပရိကၡရာ၊ ည့ံလွစြာ၊ ဖုိးခ်ဳိတာမွ၀ယ္လွဴတယ္။
ပဓါနျဖစ္သည့္ပရိကၡရာတြင္ ေငြခ်ဳိထား၍ ပကာသနျဖစ္သည့္ ၀တ္သားၾကက္သားတြင္ ေငြစရံၾကဳိေပး၍ မွာၾကသည္။ အသားေပၚသူ တုိ႔ကလည္း အလွဴရက္ေရာက္မွ ၀က္ၾကက္တုိ႔ကို ေလာေလာလတ္လတ္သတ္ျဖတ္ျပီး အသားကို လာပုိ႔သည္။ ကုသုိလ္က တစ္ပဲ ငရဲက တစ္ပိႆာဟု ဆုိရမည့္ မိႆက အလွဴမ်ဳိးျဖစ္သည္။ အလွဴရက္ျပီးေသာအခါ၌လည္း ေၾကြးတင္က်န္ရစ္သျဖင့္ စိတ္ညစ္ဆင္းရဲကာ ပရေစတနာ ပ်က္ရေတာ့သည္။ သုိ႔အတြက္ ပုဗၺ, မုဥၥ, ပရဟူေသာ ေစတနာသုံးတန္ အဂၤ ါ မစုံလင္သည့္အတြက္ အလွဴ အက်ဳိးမွာ မဖြံ႕ျဖဳိး မၾကီးက်ယ္ေတာ့ေခ်။ လက္ငင္းဘ၀၌ပင္ ေၾကြးတင္ကၽြန္ ျဖစ္ခံရ၍ အရႈံးၾကီးဆုံးရႈံးရပါေတာ့သည္။ “ပ်က္အစဥ္ ျပင္ခဏ” ဟူသည္ႏွင့္အညီ မွားယြင္းသည့္ အစဥ္အလာကို ဖယ္ရွား၍ အက်ဳိးမ်ားမည့္ အစဥ္ အလာသစ္ကို ထူေထာင္သင့္ၾကပါသည္။
No comments:
Post a Comment