ျမန္မာလိုသင္မလား အဂၤလိပ္လိုသင္မလား

ျမန္မာ့ပညာေရးအတြက္ ေမာကၡဆိုက္မွာ တင္ထားတဲ့ ေဆာင္းပါးတစ္ပုဒ္ ျဖစ္ပါတယ္။ စာေရးသူအျမင္ကို ကၽြန္ေတာ္လဲ လက္ခံပါတယ္။ မိတ္ေဆြတို႔ေရာ ဘယ္လို သေဘာထား ရွိၾကမလဲ ? ဖတ္ၾကည့္ၾကပါဦး...။

ယခုတေလာတြင္ ပညာေရးႏွင့္ပတ္သက္သည့္ ေဆြးေႏြးပြဲသတင္းမ်ား၊ ေဆာင္းပါးမ်ားကို ဂ်ာနယ္ အေတာ္မ်ားမ်ားတြင္ ဖတ္ရႈရသည္။ ကိုယ့္ႏိုင္ငံ၏ ပညာေရး ေကာင္းေစလို သည့္ ေစတနာျဖင့္ ေဆြးေႏြးၾကျခင္း ျဖစ္လို႔ ႀကိဳဆိုပါသည္။ သည္လို ပြင့္ပြင့္ လင္းလင္း ေဆြးေႏြးေရးသားၾက မွလည္း အမွန္တကယ္ အားနည္းခ်က္၊ ခ်ဳိ႔ယြင္းခ်က္မ်ားကို သိျမင္ၿပီး အနာဂတ္ပညာေရး ေကာင္းေအာင္ ျပဳျပင္ စီမံႏိုင္ၾကမည္ျဖစ္သည္။

“ပညာသည္ တိုင္းေရး၊ ျပည္ေရး၊ စီးပြားေရး၊ ဘာသာေရး၊ သာသနာေရး အလံုးစံုတို႔၏ အေျခခံစင္စစ္ျဖစ္၏” ဟု ျမန္မာ့ပညာေရး သမားႀကီး အမ်ဳိးသားပညာ၀န္ ဦးဖိုးက်ား ကိုယ္တိုင္ဆိုခဲ့ဖူးသည္ မဟုတ္ပါလား။

သို႔ေဆြးေႏြးၾကသည့္အထဲတြင္ ထူးထူးျခားျခား ေဆြးေႏြးပြဲ သတင္းတစ္ပုဒ္ကို ဖတ္လိုက္ရသည္။ သိပၸံဘာသာရပ္မ်ားကို ျမန္မာလို သင္မလား၊ အဂၤလိပ္လို သင္မလား ေဆြးေႏြးၾကသည္။ အခ်ဳိ႔ကလည္း သိပၸံ အေခၚအေ၀ၚမ်ားသည္ ျမန္မာလို မ႐ွိသျဖင့္ အဂၤလိပ္လို သင္တာ ပိုေကာင္းသည္ဟု ေဆြးေႏြးသည္။ သိပၸံဘာသာရပ္မ်ား သင္ေသာ နာမည္ႀကီး က်ဴရွင္ဆရာ တစ္ေယာက္က ဆိုလွ်င္ “နဂိုကမွ ႏိုင္ငံကာႏွင့္ ယွဥ္လိုက္ရင္ အဆင့္ မမီျဖစ္ေနရသည့္အထဲ ျမန္မာလိုေျပာင္း သင္လိုက္ရင္ လံုး၀ကို သံုးစားမ ရျဖစ္သြားလိမ့္မယ္။ ကၽြန္ေတာ္ကေတာ့ ျမန္မာလိုေျပာင္း သင္ဖို႔ကိစၥ လက္မခံႏိုင္ဘူး”” ဟု သူ႔အျမင္ကို ပြင့္လင္းျပတ္သားစြာ ေျပာသြားသည္။

ဤေနရာတြင္ ကၽြန္ေတာ္၏ ပညာေရးလုပ္ သက္အႏွစ္ (၂၀) ေက်ာ္ အေတြ႔အႀကံဳအရ ကၽြန္ေတာ္ျမင္တာေလးေတြ ေျပာျပ ခ်င္ပါသည္။ အေျခခံပညာ အဆင့္တြင္ သိပၸံဘာသာရပ္မ်ားကို သင္ယူေနၾကေသာ ကေလးမ်ား အားလံုးသည္ ေနာင္တကၠသိုလ္ အဆင့္တြင္လည္း ထိုဘာသာရပ္မ်ားႏွင့္ပင္ ဘြဲ႔ယူၾကမည့္သူမ်ားခ်ည္း မဟုတ္ၾကပါ။ (၁၀) တန္းကို အတြဲ (၇) ျဖင့္ ေအာင္ခဲ့ေသာ္လည္း တကၠသိုလ္ တက္ေသာအခါ အေျခအေနအရ သမိုင္းေမဂ်ာျဖစ္လွ်င္ ျဖစ္သြား၏။ ျမန္မာစာေမဂ်ာ ျဖစ္လွ်င္ျဖစ္သြား၏။ (၁၀) တန္းမွာ ဘိုင္အိုတြဲ ယူခဲ့လို႔ဆိုၿပီး အမွတ္မမီတဲ့ ေက်ာင္းသားကို ဘယ္ေဆးတကၠသိုလ္ကမွ တက္ခြင့္မေပးပါ။

ေျပာလိုသည္မွာ ဥာဏ္ရည္ဥာဏ္ေသြး မတူညီေသာ ေက်ာင္းသားမ်ားကို စုေပါင္းေရာေႏွာ သင္ၾကားရသည့္ အေျခခံပညာ အဆင့္မွာ သိပၸံဘာသာရပ္မ်ားကို အဂၤလိပ္လို သင္ၾကားျခင္းသည္ ေက်ာင္းသားအမ်ားစုအတြက္ ၀န္ထုပ္၀န္ပိုး ျဖစ္ေစပါသည္။ အခ်ဳိ႔ ကေလးမ်ား ေမးခြန္းေတာင္ မဖတ္တတ္ပါ။ သည္ေတာ့သင္ၾကားသည့္ ဆရာ၊ဆရာမမ်ားကလည္း သိပၸံဘာသာရပ္မ်ား၏ အေျခခံကို ေက်ာင္းသားေတြ တတ္ကၽြမ္းနားလည္ဖို႔ထက္ စာေမးပြဲေျဖႏိုင္ဖို႔ကိုပဲ ဦးစားေပးရပါေတာ့သည္။ တစ္ဖက္က ေအာင္ခ်က္ ျမင့္မားေရး ဆိုတာႀကီးကလည္း ရွိေနသကိုး။ ကိုယ့္ဘာသာ ေအာင္ခ်က္က်ရင္ ထုေခ်လႊာ ေတာင္းခံရတာတို႔၊ အေရးယူ အျပစ္ေပးခံရ တာတို႔ကလည္း ရွိေနေတာ့ အနည္းဆံုး အမွတ္ (၄၀) ရေရး လံုးပမ္းရေတာ့သည္။ ဘာသာျပန္ ျပသင့္တာျပန္ျပ၊ ေမးခြန္းနဲ႔ အေျဖတြဲၿပီး အာဂံုေဆာင္ခိုင္းသင့္တာ ေဆာင္ခိုင္းလုပ္ရေတာ့သည္။

ကၽြန္ေတာ္ႏွင့္ ရင္းႏွီးေသာ သိပၸံဘာသာရပ္တစ္ခုကို သင္သည့္ ဆရာတစ္ေယာက္က ေျပာဖူးသည္။ သူတို႔ သိပၸံဘာသာရပ္မ်ားက (၁) ရက္ (၂) ရက္ ေလာက္ မက်က္ဘဲ ပစ္ထားလုိက္လွ်င္ တစ္ႏွစ္လုံး က်က္လာသမွ် အကုန္ ေမ့ကုန္သတဲ့။ ဒါေၾကာင့္ ေက်ာင္းသားေတြ မက်က္ဘဲ မေနရဲေအာင္ ေန႔တုိင္း စာေမးေနရသတဲ့။ အဲ့သည္ေလာက္ ျပန္ေမး ျပန္စစ္နဲ႔ ဂ႐ုတစုိက္ လုပ္ေနေတာင္ သိပၸံ ဘာသာရပ္ေတြရဲ႕ေအာင္ခ်က္ရာႏႈန္းက (၆၀) မေက်ာ္။ ဒါေတာင္ ေမာ္ေရးရွင္းနဲ႔ ဆြဲတင္ထားတာေတြ ပါလိမ့္ဦးမည္။

တစ္ခါ သိပၸံဘာသာရပ္မ်ားကကုိ အဂၤလိပ္လုိ သင္ၾကားျခင္းျဖင့္ တစ္ခ်က္ခုတ္ ႏွစ္ခ်က္ျပတ္သလုိ တစ္ဖက္မွာလည္း အဂၤလိပ္စာ ပုိေကာင္းလာမည္ဟု တခ်ဳိ႕က ထင္ေနၾကသည္။ အေျခခံပညာေရး ေလာကကုိ ထဲထဲ၀င္၀င္ ေလ့လာၾကည့္ပါ။ always လို စားလုံးေတာင္ အသံထြက္လုိက္ မွတ္ထားသည့္ ကေလးမ်ားကုိ ေတြ႕ဖူးပါသည္။ ေအာင္ခ်က္ရာႏႈန္းကုိလည္း ၾကည့္ပါဦး။ သိပၸံဘာသာရပ္မ်ားထက္ပင္ ပုိဆုိးခ်င္ ဆုိးေန တတ္ပါသည္။ တစ္ခ်က္ခုတ္ ႏွစ္ခ်က္မျပတ္သည့္အျပင္ ခုတ္ရာကေလး ထင္က်န္ခဲ့လွ်င္ပင္ ကံေကာင္းသည္ဟု ေျပာရမည္ အေျခအေနျဖစ္ပါသည္။

သည္လုိ အက်အ႐ႈံးမ်ားႏုိင္တဲ့ သိပၸံဘာသာရပ္တုိ႔၊ အဂၤလိပ္စာတုုိ႔ကုိ ဦးစားေပး လုပ္ရင္းက ကုိယ့္မိခင္ဘာသာျဖစ္တဲ့ ျမန္မာစာကုိ အလုိလုိ ပစ္ထားမိေတာ့သည္။ စာသင္ခန္းထဲမွာ သင္တဲ့ အခ်ိန္က လြဲလုိ႔ အိမ္မွ ျမန္မာစာ ျပန္ၾကည့္ဖုိ႔ အခ်ိန္မရ။ ျပ႒ာန္း စာအုပ္ကုိ တစ္ေခါက္အျပင္ ႏွစ္ေခါက္ မဖတ္ႏုိင္။ စာေမးပြဲ စစ္မည္ဆုိ လုိက္တာႏွင့္ အသင့္ေရးၿပီးသား မွတ္စုမ်ားကုိသာ အားကုိးေတာ့သည္။ အဂၤလိပ္လုိ သင္ရတဲ့ သိပၸံဘာသာရပ္မ်ားလုိပဲ ျမန္မာစာကုိလည္း အလြတ္က်က္ေတာ့သည္။ အမွန္တကယ္ က်က္ရမည့္ ကဗ်ာပုဒ္ရင္းမ်ားကုိေတာ့ မက်က္။ မွတ္စုမ်ားကုိသာ နားလည္လည္၊ မလည္လည္ ကုန္႐ုန္း က်က္ေတာ့သည္။ တကယ့္တကယ္ ခ်ေရးေတာ့ ဟုိစာေၾကာင္းက စာတစ္လုံး က်န္၊ သည္စာပုဒ္က စာတစ္ေၾကာင္းက်န္ႏွင့္ တစ္ပုဒ္လုံး ဘာအဓိပၸာယ္မွ မရွိေတာ့။

သည္ေတာ့ေနာက္ဆုံး ထြက္လာသည့္ ရလဒ္က အဂၤလိပ္လုိ သင္ရတဲ့ သိပၸံဘာသာရပ္မ်ားသာမက ျမန္မာလုိ သင္ရတဲ့ ျမန္မာစာမွာလည္း ကေလးအမ်ားစုက ညံ့ကုန္ၾကေတာ့သည္။ ကုိယ္နားလည္ၿပီးသား အေၾကာင္းအရာ တစ္ခုကုိပဲ ကုိယ္၀ါက်နဲ႔ ကုုိယ္ ျပန္ခ်မေရးတတ္တဲ့ ကေလးေတြက တကၠသုိလ္၀င္တန္း အဆင့္မွာေတာင္ တစ္ပုံတစ္ပင္ႀကီး ရွိေနသည္။ မေရးတတ္လုိ႔ ဖတ္ေကာဖတ္တတ္ရဲ႕လားဆုိေတာ့ စာတစ္ေၾကာင္းကုိ ေျဖာင္ေျဖာင့္တန္းတန္း မဖတ္ႏုိင္တဲ့ ကေလးေတြက အနမတဂၢ။ စာဖတ္လွ်င္ ျဖတ္ခ်င္တဲ့ေနရာ ျဖတ္၍ ရပ္ခ်င္တဲ့ေနရာ ရပ္ၾကသည္။ ““ကၽြႏု္ပ္တုိ႔ ရွစ္ေယာက္သားသည္ အပင့္အေခၚ မေစာင့္ဘဲ””ဟု ဖတ္ခ်င္ဖတ္ၾက၏။ တစ္ခါတစ္ရံ စာထဲ မပါတာေတြ ထည့္ဖတ္ၿပီး ပါတာေတြၾက ေက်ာ္ဖတ္ခ်င္ ဖတ္တတ္ၾကသည္။

ကဗ်ာေတြ၊ စကားေျပေတြ မရလုိ႔ သဒၵါ ရသလားဆုိေတာ့ ငါးတန္းကတည္းက သဒၵါသင္လာတဲ့ ကေလးေတြက ဆယ္တန္း ေရာက္လာေတာင္ တခ်ဳိ႕နာမ္နဲ႔ ႀကိယာ ေကာင္းေကာင္း မခြဲတတ္ေသး။ ဆယ္တန္း ကေလး တစ္ေယာက္က စာေမးပြဲဆုိတာ နာမ္လား၊ ႀကိယာလားေမးသည္ဆုိလွ်င္ အံ့ၾသ ကုန္ၾကလိမ့္မည္ထင္သည္။ ၀ိဘတ္ အေရးႀကီးေၾကာင္း ေျပာလုိ၍ စာသင္ေဘာေပၚမွာ ““ေမာင္ဘသည္ ေက်ာင္းသုိ႔ စက္ဘီးျဖင့္ သြားသည္”” ဟူေသာ ၀ါက် တစ္ေၾကာင္း ခ်ေရးလုိက္သည္။ ၿပီး ““ေမာင္ဘသည္”” ဘာပုဒ္လဲဟု ေက်ာင္းသား၊ ေက်ာင္းသူခုႏွစ္ေယာက္ေလာက္ကုိ တန္းစီ ေမးရာ ဘယ္သူမွ““ကတၱားပုဒ္””ဟု မေျဖ။ နာမ္ပုဒ္တဲ့။ ႀကိယာပုဒ္တဲ့။ ကံ ပုဒ္တဲ့။ စံုေနေအာင္ ေျဖၾကသည္။ ကဲ အဲ လို ကေလးေတြက အဂၤလိပ္လိုသင္တဲ့ သိပၸံဘာသာရပ္ေတြကုိ ဘယ္လိုအရည္အေသြးနဲ႔ နားလည္ တတ္ေျမာက္ၾကမလဲ။ စဥ္းစားသာၾကည့္ၾကပါေတာ့။ဆယ္တန္းအထိ ေက်ာင္းတက္သြားၿပီး ေအာင္တာ၊ မေအာင္တာ အပထားလို႔ ျမန္မာစာေလးေလာက္မွ ေျဖာင့္ေျဖာင့္ တတ္မသြားဘူး ဆိုရင္ သူေပးဆပ္ခဲ့ရလို႔ အခ်ိန္ေတြ၊ ေငြေတြနဲ႔ ထိုက္တန္မႈ ရွိႏိုင္ပါ့မလား။

ကၽြန္ေတာ္တို႔ (၉) တန္း (၁၀) တန္း ေက်ာင္းသားဘ၀က သိပၸံဘာသာရပ္ေတြျဖစ္တဲ့ ႐ူပတို႔၊ ဓာတုတို႔ိကို ျမန္မာလို သင္ခြင့္ ရခဲ့ေတာ့ ဘာသာစကားအခက္ အခဲမရွိလို႔ ထုိဘာသာရပ္မ်ားကို ထိုက္သင့္သေလာက္ နားလည္ခဲ့သည္။ ထို႔ျပင္ စာေမးပြဲတြင္ လည္း ကိုယ္စဥ္းစားလို႔ ရတာကို ကိုယ္ျမန္မာဘာသာစကားႏွင့္ ျပန္ေရးရတာမို႔ အလြတ္ က်က္စရာမလိုခဲ့။ သည္ေတာ့ ကၽြန္ေတာ္တို႔ေခတ္က ေက်ာင္းသားမ်ား သိပၸံဘာသာရပ္ေတြ မွာလည္း မညံ့ၾကသလို ျမန္မာစာမွာလည္း ““ေမာင္ဘသည္” ”ကတၱားပုဒ္မွန္း မသိေလာက္ေအာင္ ညံ့ေသာ ေက်ာင္းသားမ်ား မရွိခဲ့ပါ။ အဲ အဂၤလိပ္စာ ညံ့သည့္ ေက်ာင္းသားေတြေတာ့ ရွိခဲ့ပါသည္။ အခု ေခတ္ သိပၸံဘာသာရပ္ေတြကို အဂၤလိပ္လိပ္လို သင္ေတာ့လည္း ေက်ာင္းသား အမ်ားစု အဂၤလိပ္စာ မေကာင္းၾကပါ။ လက္ေတြ႕သင္ၾကား ေပးေနၾကသည့္ ဆရာမ်ားပိုသိပါသည္။ အဂၤလိပ္စာ ေကာင္းပါသည္ ဟူေသာ ေက်ာင္းသားမ်ားပင္ Essay လိုဟာမ်ဳိးကို အလြတ္ က်က္ေျဖ ေနၾကသည္။

ကၽြန္ေတာ္ ေျပာလိုသည္မွာ ျမန္မာႏုိင္ငံ၏ ပညာေရး ျပဳျပင္ေျပာင္းလဲရန္ ေလ့လာ သံုးသပ္ေနေသာ အဖြဲ႕အစည္းမ်ား၊ ပညာရွင္မ်ား အေနျဖင့္ မိမိတို႔ အဖြဲ႕အစည္းအတြင္း ေဆြးေႏြးခ်က္မ်ား၊ ပညာရွင္ အခ်င္းခ်င္း ႏွီးေႏွာ ဖလွယ္ရမႈမ်ား၊ ႏုိင္ငံတကာ ပညာေရးစံႏႈန္းမ်ားႏွင့္ ခ်ိန္ထိုး၍ ေကာက္ခ်က္ ခ်တာမ်ဳိး မဟုတ္ဘဲ ပညာေရးေလာကအတြင္း လက္ေတြ႕သင္ၾကား ေပးေနေသာ၊ ကေလးမ်ားႏွင့္လည္း ေန႔စဥ္ထိေတြ႔ ဆက္ဆံေနေသာ၊ပညာေရးကို အမွန္တကယ္ စိတ္၀င္စား၍ အရည္အခ်င္းလည္း ရွိေသာ ဆရာ/ဆရာမမ်ား၏ အသံကိုလည္း နားေထာင္ၾကည့္ဖို႔ လိုမည္ထင္ပါသည္။ ထိုသို႔ နားေထာင္ရာတြင္လည္း ၿမိဳ႕ႀကီးျပႀကီးမ်ားမွ ဆရာ/ဆရာမမ်ား ၏ အသံမ်ားသာမက ႏိုင္ငံအႏွံ႕အျပားက ဆရာ/ဆရာမမ်ား၏ အသံမ်ားကိုလည္း နားေထာင္ၾကည့္ေစခ်င္ပါသည္။

ဒါမွသာ ျမန္မာ့ပညာေရးႏွင့္ ပတ္သက္ၿပီး ဘယ္ကစၿပီး ျပဳျပင္ေျပာင္းလဲသလဲ။ ဘာကိုစၿပီး ျပဳျပင္ ေျပာင္းလဲသင့္သလဲဆိုတဲ့ လက္ေတြ႕ဘ၀ကို ထင္ဟပ္ႏုိင္မည့္ နည္းလမ္းေကာင္းေတြ ရႏိုင္မည္ ထင္ပါသည္။ယုတ္စြအဆံုး လက္ရွိက်င့္ သံုးေနတဲ့ ေက်ာင္းတြင္းစစ္ စာေမးပြဲစနစ္ကစလို႔ ဆရာ၊ဆရာမမ်ား ေရးေနရတဲ့ ေန႔စဥ္မွတ္တမ္း၊ သင္နည္းမွတ္စုေတြ၊ ေက်ာင္းသားေတြ ေရးေနရတဲ့ ကိုယ္တိုင္ ထုတ္ေဖာ္ ၀န္ခံခ်က္ေတြဟာ လက္ေတြ႔မွာ အမွန္တကယ္ အက်ဳိးရွိ-မရွိ ျပန္ဆန္း စစ္ၾကည့္သင့္ပါသည္။

ကၽြန္ေတာ္သည္ ပညာေရးႏွင့္ပတ္သက္သည့္ ပညာရွင္တစ္ေယာက္ မဟုတ္ပါ။ စာသင္ရသည့္ အလုပ္ကို အလြန္ စိတ္အား ထက္သန္ေသာ သာမန္ ဆရာတစ္ေယာက္သာျဖစ္ပါသည္။ ကၽြန္ေတာ္တို႔ ကေလးငယ္မ်ား၏ ပညာေရးေကာင္းေစလိုသည့္ ဆႏၵ အရင္းခံျဖင့္သာ ကၽြန္ေတာ့္ အျမင္ကို တင္ျပျခင္းျဖစ္ပါသည္။ ကၽြန္ေတာ့္ထက္ နားႀကီး၊ မ်က္စိႀကီး၊ ဦးေႏွာက္ ႀကီးၾကကုန္ေသာ ပညာရွင္မ်ား အေကာင္းဆံုးနည္းလမ္းကို စဥ္းစားဆံုး ျဖတ္ႏုိင္ၾကပါေစဟု ဆႏၵျပဳလိုက္ရပါသည္။

မင္းသန္းထိုက္ (ေဒးဒရဲ)